अव्वैयार

अव्वैयार (औवैयार) हे तमिळ साहित्यातील अतिशय लोकप्रिय नाव असून त्याचा अर्थ ‘आई’ अथवा ‘जैन भिक्षुणी’ असा होतो. ‘म्हातारी’ असाही या शब्दाचा अर्थ असून, ‘सायंकाळचा पाऊस आणि अव्वैयारचा (म्हातारीचा) आजार सहसा सुटत नाहीत’ अशी तमिळ म्हण आहे. ‘वेळाळ’ जातीतील काही स्त्रिया दरवर्षी दोनदा, मंगळवारी मध्यरात्री एक गुप्त व्रत पाळतात, त्यालाही ‘औवै-नोंबु’ (औवै-व्रत) असे नाव आहे. अव्वैयार नावाच्या तीन-चार कवयित्री वेगवेगळ्या कालखंडांत होऊन गेल्या. त्यांपैकी पहिली अव्वैयार ख्रिस्तशकाच्या सुरुवातीस होऊन गेली. आदर्श प्रेम व काही राजांचे ऐश्वर्य आणि दातृत्व यांवर तिच्या एकूण पन्नास कविता उपलब्ध असून त्यांत उच्च प्रकारचे काव्यगुण आढळतात. अदियमान ह्या चेरवंशीय राजाच्या दरबारात तिने राजदूत म्हणूनही काम केले.

दुसरी प्रख्यात अव्वैयार बाराव्या शतकात होऊन गेली. तिने लिहिलेले चार नीतिपर काव्यग्रंथ उपलब्ध असून त्यांची अक्षरवाङ्मयात गणना होते. त्यांची नावे आत्तिशूडि, कौन्‍रैवेन्दन, मूदुरै आणिनल्‌वळि  ही होत. नीतिपर आणि व्यवहारोपयोगी तत्त्वांची सूत्रबद्ध वचने त्यांत असून ती सुबोध आहेत. ह्या नीतिपर कविता आजही शाळकरी मुले आवडीने शिकतात व प्रौढ माणसे अभिमानाने त्या पाठ म्हणून दाखवितात. ह्या अव्वैयारलाही राजाश्रय लाभला होता. तथापि गरीब शेतकऱ्यांची व कामकऱ्यांची कवयित्री म्हणून तिची विशेष ख्याती आहे. ती अत्यंत साधेपणाने राही. राजवाड्यापासून तो गरिबाच्या झोपडीपर्यंत तिचा सारख्याच सहजतेने संचार होता. तिच्या बाबत अनेक आख्यायिका प्रचलित आहेत. त्यांतून तिच्या स्वतंत्र आणि उदात्त व्यक्तिमत्त्वार प्रकाश पडतो. तिच्याविषयीच्या आख्यायिका आणि तिची वचने यांचा तरुण मनावर कायमचा सखोल ठसा उमटतो.

याशिवाय आणखी एका अव्वैयारने औवे-कुरळ्  नावाचा गूढात्मक ग्रंथ लिहिलेला आहे. भक्तिकाळात संत सुंदरर (सु. ९ वे शतक) यांची समकालीन अशी आणखी एक अव्वैय्यार होऊन गेल्याचे सांगतात.

लेखक: मु. (इं.) वरदराजन ; द. स. (म.) शिरोडकर

माहिती स्रोत: मराठी विश्वकोश